Το post αυτής της εβδομάδας αφορά στο πιανιστικό έργο "Dwie Etiudy na Fortepian (1986) (Δύο Σπουδές για Πιάνο) του συνθέτη Pawel Szymanski. Αποπάσματα του έργου του Πολωνού συνθέτη άκουσα για πρώτη φορά στο μάθημα του Δημήτρη Συκιά για το set theory στο Δημοτικό Ωδείο Πετρούπολης το 2005.
Κατά τη γνώμη μου, η σημαντικότητα και ταυτόχρονα η ομορφιά του διπτύχου αυτού έγκειται στην τεχνοτροπία του Szymanski όσον αφορά στη διάρθρωση της υφής. Χρησιμοποιεί τονικά συστατικά για τη δημιουργία μιας ίσως όχι ατονικής αλλά σίγουρα ούτε και τονικής ατμόσφαιρας. Στην πρώτη σπουδή το βασικό μουσικό υλικό είναι τρίφωνες, ως επί των πλείστων, τονικές συγχορδίες ενώ στη δεύτερη έχουμε μια ανάπτυξη της υφής αυτής και διάσπαση του συγχορδιακού υλικού σε τονικοφανείς, κλιμακοειδείς μελωδικές γραμμές. Κάτι που μου φέρνει στο νου τη σχέση αντίθεσης μεταξύ της τεχνοτροπίας του πρώτου πρελουδίου και της πρώτης φούγκας από το πρώτο βιβλίο του Καλώς Συγκερασμένου Κλειδοκυμβάλου.
Σε αδημοσίευτη συνέντευξή του στον Trochimcimczyk το 1986, ο Szymanski λέει για τη μουσική του αναφερόμενος στα βασικά συστατικά που δομούν τη μουσική του γλώσσα:
"Δεν γνωρίζω τι είναι όμορφος ήχος. Η ομορφιά, φυσικά, είναι ο βασικός άξονας για όλα τα έργα τέχνης όσον αφορά στη δομή, όχι όμως και όσον αφορά στα μικρότερα στοιχεία τα οποία την απαρτίζουν. [...] Αναμφισβήτητα η φούγκα σε Σι ελάσσονα από το πρώτο βιβλίο του καλώς συγκερασμένου είναι όμορφη, ωστόσο είναι το ίδιο όμορφη και η τρίφωνη συγχορδία της Σι ελάσσονος;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου