18/12/10

Ποτέ μη λες ποτέ...



Ιπτάμενες μηχανές βαρύτερες από τον αέρα είναι αδύνατο να κατασκευαστούν.

(Λόρδος Kelvin, πρόεδρος Βασιλικής εταιρείας, 1895)



Νομίζω ότι υπάρχει μια παγκόσμια αγορά για περίπου πέντε ηλεκτρονικούς υπολογιστές. (Thomas Watson, πρόεδρος της IBM, 1943






Δεν υπάρχει λόγος για οποιοδήποτε άτομο να έχει έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή στο σπίτι του. (Ken Olsen, πρόεδρος, διευθυντής και ιδρυτής της εταιρείας Digital Equipment Corporation, 1977)




Το τηλέφωνο έχει πάρα πολλά ελαττώματα για να θεωρηθεί σοβαρά ως μέσο επικοινωνίας. Η συσκευή είναι εγγενώς άνευ αξίας για μας. (Εσωτερική ενημέρωση της εταιρείας Western Union, 1876)







Τα αεροπλάνα είναι ενδιαφέροντα παιχνίδια αλλά χωρίς καμιά στρατιωτική αξία. (Στρατάρχης Ferdinand Foch, Γάλλος διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων στους τελευταίους μήνες του Α’ παγκοσμίου πολέμου




Το ασύρματο μουσικό κουτί δεν παρουσιάζει καμία μελλοντική χρήση. Ποιός θα πλήρωνε για ένα μήνυμα που δεν είχε συγκεκριμένο αποδέκτη; (Η απάντηση των συνεταίρων του David Sarnoff που πίεζε για επενδύσεις στο ραδιόφωνο τη δεκαετία του 1920






Ο καθηγητής Goddard δεν γνωρίζει τη σχέση μεταξύ δράσης και αντίδρασης και την ανάγκη να έχουμε κάτι καλύτερο από το κενό για να δημιουργήσουμε αντίδραση. Φαίνεται να μην έχει τη βασική γνώση που παρέχεται με το κουτάλι καθημερινά στα λύκεια. (Σημείωμα του εκδότη των New York Times για την επαναστατική εργασία του Robert Goddard για τους πυραύλους, 1921)













Ποιός στο διάολο θέλει να ακούει τους ηθοποιούς να μιλούν;
(Harry M. Warner, της εταιρείας Warner Bros, 1927)











Οτιδήποτε μπορεί να εφευρεθεί, έχει ήδη εφευρεθεί
(Charles Duell, επίτροπος του γραφείου ευρεσιτεχνιών των Η.Π.Α., 1899









“Μην πιστεύετε κάποιον που σας λέει ότι οι άνθρωποι δεν θα αποκτήσουν ποτέ επαρκή τεχνολογία για ταξίδια στο παρελθόν και το μέλλον Η ακριβής πρόβλεψη της μελλοντικής τεχνολογίας είναι σχεδόν αδύνατη και η ιστορία είναι γεμάτη από κακές εκτιμήσεις των δυνατοτήτων της τεχνολογίας”



Απόσπασμα από τον επίλογο του βιβλίου του Clifford Pickover: Χρόνος, Οδηγός για ταξιδιώτες

26/11/10

The Glass Harmonica

Έπειτα από την επιτυχία του “There once was Kozyavin”, o Khrzhanovsky δημιούργησε ένα ακόμη σουρεαλιστικό animation με τίτλο: “The Glass Harmonica” με μουσική του Schnittke. Γεννημένος ο 1939 στη Μόσχα, O Andrei Khrzhanovsky είναι ένας πραγματικός καινοτόμος στην ιστορία του ρωσικού animation. Οι πειραματικές, μικρού μήκους, ταινίες του πλαισιώνονται από  αλληγορίες και παραβολές κοινωνικού συνήθως περιεχομένου, πράγμα που εμπόδισε πολλές από αυτές να προβληθούν στο κοινό για πολλά χρόνια. Πολλές από τις ταινίες του περιέχονται στη τετράτομη συλλογή “Masters of Russian animation”. Κατά τη δεκαετία 1970-80 δημιούργησε μια τριλογία από animations με τίτλο “Pushkiniana”, βασισμένη σε ανέκδοτα κείμενα, ακόμα και προσχέδια που βρέθηκαν στα τετράδια του Alexander Pushkin, επιτυγχάνοντας με μοναδικό τρόπο τη μεταφορά του γραπτού λόγου στην οθόνη, θεμελιώδες στοιχείο της κινηματογραφικής γλώσσας του Khrzhanovsky.
Η ταινία “The Glass Harmonica” παρουσιάζει την ιστορία του ομωνύμου, φανταστικού, μουσικού οργάνου, οι ήχοι του οποίου παροτρύνουν όποιον του ακούει σε καλές πράξεις και σκέψεις. Ένας τεχνίτης κατασκευάζει το όργανο αυτό και επισκέπτεται την “Πόλη του κίτρινου διαβόλου” όπου οι άνθρωποι είναι ολοκληρωτικά παραδεδομένοι  στο χρήμα. Ένας γραφειοκράτης σπάει σε κομμάτια το όργανο, γεγονός το οποίο οδηγεί την πόλη σε χάος και τελικά σε κοινωνική αναπροσαρμογή. Με αυτό τον τρόπο ο Khrzhanovsky στηλιτεύει τη βάρβαρη στάση του καθεστώτος της εποχής ως προς την ελευθερία έκφρασης στην τέχνη. Τον έντονο σουρεαλιστικό χαρακτήρα της ταινίας έρχεται να αποθεώσει, κατά τη γνώμη μου, η μουσική του Alfred Schnittke. Το animation αυτό προκάλεσε πολλές αντιδράσεις με αποτέλεσμα τελικά να απαγορευτεί και ο δημιουργός του να σταλεί υποχρεωτικά για να υπηρετήσει το ναυτικό. Είκοσι χρόνια αργότερα, κατά την περίοδο της “perestroika” του Gorbachev, η ταινία εγκρίθηκε για προβολή. Ακόμα όμως και τότε, τοποθετήθηκε ένα προειδοποιητικό για το θεατή μήνυμα στους τίτλους αρχής για το τι θα ακολουθήσει. Πέρα της διαδικτυακής κοινοκτημοσύνης, το animation αυτό θεωρείται εξαιρετικά σπάνιο λόγω της μη χρηματοδότησης για περαιτέρω έκδοσή του και υπάρχουν μόνο 5 γνήσια αντίτυπα.

Μπορείτε να βρείτε κάποιες περαιτέρω πληροφορίες για τα animations του Khrzhanovsky εδώ.

Παραθέτω σε 2 αποσπάσματα την ταινία του Khrzhanovsky από το Youtube:


ΜΕΡΟΣ 1







ΜΕΡΟΣ 2


13/11/10

Kleines Requiem Für Eine Polaków


Μετά τους Berio, Ligeti, Kagel, Stockhausen, Radulescu και Foss σειρά δυστυχώς είχε χθες στα 76 του χρόνια ο Henryk Mikołaj Górecki. Ας θυμηθούμε το δεύτερο μέρος της Συμφωνίας αρ. 3 op. 36 (Symphony of Sorrowful Songs)


και ας τον αποχαιρετίσουμε με το δικό του requiem...

23/10/10

...physicist, cosmologist and something of a dreamer...



Μια έξοχη σειρά από 3 προς το παρόν επεισόδια τα οποία μεταδόθηκαν από το Discovery Chanel υπό τον τίτλο: “Into the Universe with Stephen Hawking
Το πρώτο επεισόδιο μιλά για την ύπαρξη ζωής σε άλλους πλανήτες του σύμπαντος, το δεύτερο για τα ταξίδια στο χρόνο και τις μελανές οπές και το τρίτο (το οποίο είναι διπλό επεισόδιο) για την αρχή και το τέλος του σύμπαντος. Προσωπικά τη θεωρώ πολύ καλή σειρά με άριστα animations τα οποία βάζουν σε μια (οπτική) τάξη όλα αυτά τα ζητήματα της σύγχρονης θεωρητικής φυσικής που διαβάζουμε, με λόγο πολύ απλό και κατανοητό ακόμα και για κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με θέματα τέτοιου είδους.
Βρήκα και τα 3 επεισόδια της σειράς στο itunes-store...

Στις 20 Οκτωβρίου ο Hawking πραγματοποίησε μια διάλεξη και παρουσίαση του βιβλίου του: “The Grand Design” στο Royal Αlbert Hall του Λονδίνου υπό την επιμέλεια του φυσικού, συγγραφέα και παραγωγού Jim Al-Khalili. Εκτός από την πώληση εισιτήριων, έναν μικρό σχολιασμό της διάλεξης μπορείτε να βρείτε εδώ.

4/8/10

Mendelssohn: Violin Concerto Op. 64



Για αρκετό καιρό πίστευα ότι ήταν η πιο όμορφη μελωδία που είχα ακούσει ποτέ. Αργότερα δεν έπαψα να το πιστεύω, απλά βρήκα πολλές άλλες τέτοιες μελωδίες...
Το εν λόγω Concerto για βιολί Op. 64 του Mendelssohn, εμπνευσμένο το 1838, συντίθεται μέσα σε 5 χρόνια, έπειτα από πλήθος συζητήσεων με τον τότε υπεύθυνο προγράμματος της ορχήστρας Gewandhaus και φίλο του Ferdinand David,  και έναν χρόνο αργότερα, το 1845 πραγματοποιείται η πρεμιέρα στη Λειψία. Ο Ferdinand David στο βιολί solo, ενώ ο δανός συνθέτης Niels Gade αναλαμβάνει να τη διεύθυνση λόγω ασθενείας του ιδίου του Mendelssohn. 
Αναμφισβήτητα, το έργο αυτό υπήρξε ορόσημο για την εξέλιξη του Concerto κατά τη ρομαντική περίοδο. Η έναρξή του με πρωταγωνιστή το βιολί solo έναντι της συνήθους ορχηστρικής εισαγωγής, την cadenza να τοποθετείται πριν την επανέκθεση του πρώτου μέρους, τα ενωμένα 2 πρώτα μέρη, καθώς επίσης και ο ρόλος του σολίστα ως συνοδού της ορχήστρας και όχι ως συνοδευομένου από αυτήν σε αρκετά σημεία, είναι κάποια από τα στοιχεία τα οποία συνθέτουν τον πρωτοποριακό χαρακτήρα του έργου αυτού.

Βρήκα στο youtube ένα απόσπασμα με τον Isaac Stern
Η παρτιτούρα του έργου υπάρχει online εδώ από το IMSLP 

13/7/10

Προς πολύπλευρο προβληματισμό...
Η κουλτούρα του παρελθόντος δεν είναι πια ζωντανή μέσα στην παράδοση αλλά αντικείμενο μουσειακής γνώσης, κοσμικής και τουριστικής περιέργειας, που ρυθμίζεται από τις μόδες [...] Ακόμα περισσότερο δε, δεδομένου ότι, στον ίδιο τον τομέα του στοχασμού, η ιστορία, ο σχολιασμός και η ερμηνεία αντικαθιστούν προοδευτικά τη δημιουργική σκέψη.
Κ. Καστοριάδης, Η άνοδος της ασημαντότητας, Ύψιλον,  (μτφρ. Κ. Κουρεμένος) Αθήνα 2000

1/7/10

Ζώο, λαχανικό ή υπουργός;

Διαβάζοντας το, έξοχο κατ’ εμέ, βιβλίο του Charles Seife “ΜΗΔΕΝ - Η βιογραφία μιας επικίνδυνης ιδέας” μπορεί εύκολα κάποιος να ανακαλύψει τη δύναμη, την πρόκληση και το μυστήριο που περιέχει το ψηφίο αυτό. Παραβλέφτηκε ή αποκρύφτηκε επιμελώς από πολλούς πολιτισμούς για το λόγο ότι είχε τη δύναμη να τινάξει κυριολεκτικά στον αέρα πολλές από της μαθηματικές θεωρίες. Από τα παράδοξα του Ζήνωνος του Ελεάτη μέχρι το σκοτεινό μυστήριο που καλύπτει την απαρχή και το τέλος του σύμπαντος, η επιστήμη καλείται ολοένα να αντιμετωπίσει, να εξηγήσει και να τιθασεύσει κάποιο μηδέν, αντικρύζοντας συχνά και την άλλη όψη του, το άπειρο. Μια “ισχυρή επίθεση” που δέχτηκε το μηδέν ήταν η θεωρία των ορίων, η οποία εξηγεί κατά κάποιο τρόπο τα παράδοξα του Ζήνωνος, αδυνατεί όμως να δώσει μια πλήρως αποκρυπτογραφημένη εικόνα της επικίνδυνης αυτής ιδέας. Παραθέτω ένα απλό παράδειγμα από το βιβλίο του Seife για το πόσο εύκολα το μηδέν μπορεί να καταστρέψει τη λογική:
Έστω α=1 και β=1
Εφόσον α=β τότε β2=αβ (σχέση 1)
Εφόσον α=α, προφανώς και α22 (σχέση 2)
Αφαιρώντας τη σχέση 1 από τη σχέση 2, έχουμε: α222-αβ (σχέση 3)
Παραγοντοποιώντας και τα 2 σκέλη της εξίσωσης έχουμε:
(α+β)(α-β)=α(α-β) (σχέση 4) Η πρόταση είναι αληθής.
Διαιρώντας και τα 2 μέλη με (α-β) παίρνουμε:
α+β=α (σχέση 5)
Επομένως, β=0 (σχέση 6)
Εξ ορισμού όμως, β=1 και αυτό σημαίνει 1=0 (σχέση 7)
Επεκτείνοντας το συλλογισμό αυτό, ξέρουμε ότι ο Churchill είχε 1 κεφάλι. Από τη σχέση 7 όμως, 1=0 άρα ο Churchill δεν είχε κεφάλι. Ομοίως ο Churchill είχε 0 φυλλώδεις κορυφές, άρα είχε 1 φυλλώδη κορυφή. 
Πολλαπλασιάζοντας τα μέλη της σχέσης 7 με 2 έχουμε 2=0 (σχέση 8)
Ο Churchill είχε 2 πόδια, επομένως δεν είχε πόδια, ομοίως και με τα χέρια.
Πολλαπλασιάζοντας τη σχέση 7 με την περίμετρο της μέσης του Churchill σε εκατοστά παίρνουμε ότι:
(περίμετρος μέσης Churchill)=0 (σχέση 9)
Άρα ο Churchill συρρικνώνεται σε 1 σημείο
Παίρνοντας ένα φωτόνιο που προέρχεται από αυτόν και πολλαπλασιάζοντας το μήκος κύματος με τη σχέση 7 έχουμε:
(μήκος κύματος φωτονίου Churchill)=0 (σχέση 10)
Πολλαπλασιάζοντας τη σχέση 7 με 640 nm βλέπουμε ότι:
640=0 (σχέση 11)
Αυτό σημαίνει ότι το συγκεκριμένο φωτόνιο, ή κάθε άλλο φωτόνιο του Churchill έχει χρώμα πορτοκαλί.
Αποδεικνύεται μαθηματικά ότι ο Churchill δεν είχε χέρια και πόδια, αντί για κεφάλι είχε μια φυλλώδη κορυφή, ήταν συρρικνωμένος σε 1 σημείο και είχε πορτοκαλί χρώμα. Σαφώς ο Churchill ήταν καρότο!
Το λάθος σε αυτήν την πρόταση είναι η διαίρεση με (α-β) προχορώντας από τη σχέση 4 στη σχέση 5. Εφόσον α και β ισούνται με 1, α-β=1-1=0. Διαιρέσαμε με 0 και πήραμε την λανθασμένη πρόταση 1=0. Συνεπώς οποιαδήποτε πρόταση στο σύμπαν μπορεί να είναι είτε αληθής είτε ψευδής. Οποιαδήποτε απερίσκεπτη χρήση του μηδενός έχει τη δύναμη να καταστρέψει τη λογική και να οδηγήσει οποιαδήποτε μαθηματική θεωρία σε κατάρρευση. 

3/6/10

Microlude


Ξεφυλλίζοντας  -για άλλη μια φορά- το workbook του Arthur Jannery πάνω στο βιβλίο της Αρμονίας του Walter Piston, έπεσα επάνω στα Composition Activities του Πρώτου κεφαλαίου, σχετικά με τα διαστήματα και τις κλίμακες. Η άσκηση ζητά την κατασκευή μιας μελωδίας, βασισμένη μονάχα στις νότες Φα-Σολ-Λα, σε οποιαδήποτε οκτάβα, κάτι που μου θύμισε τις ασκήσεις σύνθεσης του βιβλίου του William Russo “Composing Music: A new Approach”, καθώς και τις κάπως αδέξιες προσπάθειες σύνθεσης που είχα κάνει, όντας μαθητής αρμονίας, να δώσω μια ικανοποιητική εκδοχή των ασκήσεων αυτών. Δέκα χρόνια μετά και με την ελπίδα κάποιας πιθανής μείωσης της αδεξιότητας του τότε, παραθέτω μια μινιατούρα επάνω στους τρεις αυτούς φγθόγγους. Σε κάθε περίπτωση, τόσο το βιβλίο του Jannery όσο και του Russo, είναι για μένα δύο σημαντικοί οδηγοί που ανοίγουν ορίζοντες σε κάθε ηλικίας μουσικό, μαθητή και μη.
Μπορείτε να κατεβάσετε την παρτιτούρα εδώ  




21/1/10

Άσκηση Ύφους Ι - Μενουέτο και Τρίο

Είτε ως αυτόνομο κομμάτι, είτε ως μεσαίο μέρος κυκλικών δομών όπως η σουίτα, η σονάτα ή η συμφωνία, το μενουέτο αποτελεί ένα σημείο έναρξης για τη μελέτη της ονομαζόμενης “κυκλικής” ή “ισοκυκλικής μορφής” (ternary form). 
Η τυπική δομή του μενουέτου, γραμμένο πάντα σε τρίσημο ρυθμό (3/4, 3/8) ή σπανιότερα σε πολλαπλάσιά του (6/8) είναι: 
||:Α:||:Β-Α’:||
Το Α συμβολίζει το βασικό θέμα του μενουέτου στην περιοχή της τονικής, το Β μια δεύτερη αντιθετική ως επί των πλείστων ιδέα στην τονική της δεσπόζουσας και το Α’ την επανάληψη του Α, είτε αυτούσια είτε με κάποιες μικρές διαφορές ξανά στην περιοχή της τονικής.
Ο τρόπος με τον οποίο γίνονται οι επαναλήψεις καθιστούν το μενουέτο ως διμερή και όχι τριμερή μορφή για το λόγο ότι στη δεύτερη επανάληψη, η ενότητα Α’ παρουσιάζεται να είναι ενσωματωμένη στην ενότητα Β και συνδεδεμένη με μια χαρακτηριστική συγχορδία η οποία μπορεί να είναι κάποια δεσπόζουσα, παρενθετική δεσπόζουσα κλπ. Χαρακτηριστικό του μενουέτου είναι ι μισή πτώση στη δεσπόζουσα με την οποία τελειώνει σχεδόν πάντα το Α.
Μέσα σε ευρύτερες μουσικές δομές όπως αυτή της σονάτας ή της συμφωνίας, το μενουέτο, γραμμένο σε μια πιο απλή αρμονική και μελωδική γλώσσα από όσα προηγούνται και έπονται, την οποία ο ακροατής μπορεί ευκολότερα να ακολουθήσει, αποτελεί ένα σημείο χαλάρωσης της έντασης, η οποία πολλές φορές λειτουργεί ως προετοιμασία για το finale.
Παρ’ όλη την άγνωστη καταγωγή του, όπως άλλωστε συμβαίνει σε πολλά είδη παραδοσιακής μουσικής, το μενουέτο παρουσιάζεται να χορεύεται στην αυλή του Louis XIV περίπου το 1660. Παραθέτω ένα φολκλορικό δείγμα αναπαράστασης του χορού της εποχής αυτής:



Εν συνεχεία, ας δούμε λίγο πιο διεξοδικά τα δομικά συστατικά της μορφής αυτής, μέσα από το μενουέτο του Mozart Νο. 3 KV 65a







Παραθέτω μια εκτέλεση από το Youtube του μενουέτου αυτού, με το τρίο που το συνοδεύει και το οποίο θα δούμε λίγο παρακάτω.

Μπορείτε να κατεβάσετε σε μορφή pdf την αρμονική και μοτιβική ανάλυση της παρτιτούρας εδώ










Το πρώτο μέρος του μενουέτου το οποίο θα ονομάσουμε Α εκτείνεται από το μέτρο 1 έως το μέτρο 8 και έχει τη μορφή μιας τυπικής οκτάμετρης πρότασης:



Τα μέτρα 1 και 2 αποτελούν τη βασική ιδέα του Α την οποία ονομάζουμε a1 και είναι στην περιοχή της Τονικής (Τ). Ονομάζουμε τα 2 επόμενα μέτρα, 3-4, a2 τα οποία περιέχουν τη βασική ιδέα στην τονικότητα της δεσπόζουσας. Στα 2 επόμενα μέτρα έχουμε μια μικρή ανάπτυξη της ιδέας αυτής με το a1 να παίζεται από το τσέλο ενώ ντουμπλάρεται με παράλληλες τρίτες από το πρώτο βιολί. Το μέτρο 7 είναι μια μελωδική προετοιμασία της μισής πτώσης η οποία θα ακολουθήσει στο επόμενο μέτρο (8)














Στη συνέχεια έχουμε το μέρος Β του κομματιού, το οποίο διαρκεί από το μέτρο 9 έως το μέτρο 12. Εδώ έρχεται μια αντιθετική ιδέα ως προς το Α. Έχουμε χρωματική κίνηση η οποία έρχεται σε αντίθεση με την πλήρως διατονική της προηγούμενης ενότητας. Το χαρακτηριστικό του τετραμέτρου αυτού μέρους είναι η αυτούσια επανάληψη των 2 πρώτων μέτρων (9-10) τα οποία ονομάζουμε b1,με ανταλλαγή φωνών ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο βιολί το οποίο επαναλαμβάνει το b1, με διαφορετική όμως μελωδική κατάληξη και για το λόγο αυτό θα το ονομάσουμε b2. Τα b1 και b2 από το πρώτο και το δεύτερο βιολί αντίστοιχα, συνοδεύονται αντίθετα (αντίστοιχα από το δεύτερο και το πρώτο βιολί) από το μοτίβο m1 το οποίο παραμένει στην ίδια οκτάβα σε αντίθεση με το b2 το οποίο επαναλαμβάνει το μελωδικό υλικό του b1 μια οκτάβα χαμηλότερα. H επανάληψη του δίμετρου αυτή γίνεται επάνω στο ίδιο βάσιμο το οποίο ονομάζουμε m2 (τσέλο, ΜΜ 9-10 = ΜΜ 11-12).


O τρίτος παλμός του μέτρου 12 σηματοδοτεί την έναρξη του A’ (MM 13-20) το οποίο συνδέεται με το προηγούμενό του Β μέσω της πτώσης στη δεσπόζουσα στο μέτρο 12. Το Α’ είναι και αυτό μια οκτάμετρη, καταληκτική αυτή τη φορά πρόταση, με αυτούσια επανάληψη τα a’ 1, a’2, a’3 και αλλαγμένη την κατάληξη, η οποία εδώ είναι μια τέλεια πτώση που πραγματοποιεί και το finale του μενουέτου.















Στη συνέχεια ακολουθεί το Τρίο, το οποίο συνδυαζόμενο με την επανάληψη του μενουέτου (Minuetto da capo) σχηματίζει παράλληλα μια επίσης τριμερή μακροδομή.
Κατά το 17ο και 18ο αιώνα το Τρίο υπήρξε μια συνήθης μορφή όπου παρεμβαλλόταν ανάμεσα στο μενουέτο και την επανάληψή του. Η λειτουργία του είναι τόσο δομική εφόσον δημιουργεί  ένα αντιθετικό, ως επί των πλείστων, τμήμα ως προς το μενουέτο, όσο και χρονική, εφόσον χρησιμοποιείται για την επέκταση της διάρκειας της μουσικής, προσφέροντας περισσότερο χρόνο στους χορευτές για τις φιγούρες τους. Τονικά, το Τρίο αρχικά φέρεται να είναι στην ομώνυμη ως προς το μενουέτο κλίμακα, στη συνέχεια όμως, χτίζεται κυρίως πάνω σε συγγενείς τονικότητες (Υποδεσπόζουσας, Δεσπόζουσας, Επιδεσπόζουσας κλπ). Το ύφος του Τρίο παρουσιάζεται και αυτό αντιθετικό ως προς το μενουέτο. Συνήθεις αντιθέσεις για παράδειγμα είναι: Μελωδικό-Ρυθμικό, Ομοφωνικό-Αντιστικτικό, Dolce-Vivace, Grazioso-Energico κλπ. 
Μορφολογικά, το Τρίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα δεύτερο, αντιθετικό μενουέτο, χωρισμένο και αυτό σε 2 μέρη όπου στο δεύτερο μέρος βρίσκεται ενσωματωμένη η επανάληψη του πρώτου. 
Στο εν λόγω Τρίο του Mozart είναι γραμμένο στη Ρε μείζων, την Υποδεσπόζουσα της Λα Μείζων στην οποία είναι γραμμένο το μενουέτο. Η αντίθεση στο ύφος είναι εμφανής, εφόσον εδώ έχουμε ένα πιο ενεργητικό τμήμα ως προς την αφηγηματική υφή του μενουέτου. Επίσης η δομή του δεν περιλαμβάνει επανάληψη του Α (Α’) αλλάέχουμε μια απλή δομή τύπου:
||:Α:||:Β:|| 
Ονομάζουμε τα μέτρα 1-8 Α. Σε αντίθεση με το μενουέτο που προηγήθηκε εδώ δεν έχουμε οκτάμετρη πρόταση αλλά μια μουσική φράση τύπου a1-a2, το πρώτο στην περιοχή της τονικής και το δεύτερο στην περιοχή της δεσπόζουσας. Τα δομικά συστατικά της ενότητας αυτής είναι τα μοτίβα m1, m2, m3 και m4, 2 όγδοα-τέταρτο, 6 συνεχόμενα όγδοα, 3 συνεχόμενα τέταρτα και 4 δέκατα-έκτα-2 τέταρτα αντίστοιχα. Στα μέτρα 4 και 5 η ενότητα Α μετατρέπει στη δεσπόζουσα με τη χρήση της συγχορδίας Μι Μείζων (Διπλή δεσπόζουσα) τελειώνοντας με μία τέλεια τετραμερή πτώση σε αυτή.



Στη συνέχεια ακολουθεί το Β (ΜΜ 9-16) το οποίο διανύει μια πορεία επιστροφής στην Τονική. Όπως ακριβώς και η ενότητα Α, το Β αποτελείται από 2 μικρότερα και ίσα σε διάρκεια τμήματα τα b1 και b2 τα οποία βρίσκονται στις περιοχές της δεσπόζουσας και της τονικής αντίστοιχα. Η κατανομή του μουσικού υλικού είναι ακριβώς η ίδια με το Α, με τα ρυθμικά μοτίβα m1, m2, m3, και m4 στις ίδιες ακριβώς θέσεις με πριν. Συνεπώς, ίδιος παραμένει και ο αρμονικός ρυθμός του B σε σχέση με το A. Αντιλαμβανόμαστε ότι με την παρεμβολή του Τρίο η διάρκεια του μενουέτου αυξάνεται 2,5 έως 3 φορές περισσότερο, εξαρτάται αν τηρηθούν ή όχι α σημεία επανάληψης τη δεύτερη φορά που παίζεται το μενουέτο. 


Τέλος, παραθέτω έναν συνοπτικό πίνακα με τη μορφολογική και αρμονική πορεία του κομματιού, τόσο σε μικροδομικό όσο και σε μακροδομικό επίπεδο.




Εν κατακλείδι και προς ολοκλήρωση της ασκήσεως ύφους, παραθέτω ένα Menuetto μιμούμενος τη δομή και το στυλ των παραπάνω. Μπορείτε να κατεβάσετε την παρτιτούρα εδώ