7/3/12

Celiphonia

Για αρκετά χρόνια πολλοί από τους Ρουμάνους συνθέτες του δευτέρου μισού του προηγούμενου αιώνα παρέμεναν στην αφάνεια, ομοίως και τα έργα τους και η σημαντικότατη προσφορά τους στη φασματική μουσική. Το post της εβδομάδας αυτής είναι αφιερωμένο στο Ρουμάνο συνθέτη Calin Ioachimescu και το έργο του "Celiphonia" για βιολοντσέλο και μαγνητοταινία. Το εν λόγω έργο γράφτηκε για τη βιολοντσελίστα Anca Vartolomei, έπειτα από στενή συνεργασία του συνθέτη και της εκτελέστριας όσον αφορά στη διαμόρφωση τόσο της δομής, όσο και των ηχοχρωμάτων και της λειτουργικότητας της σημειογραφίας. Επιπροσθέτως το έργο αυτό, εκμεταλλευόμενο διάφορους νόμους ακουστικής και ψυχοακουστικής σε συνδυασμό με τους ηλεκτρονικούς ήχους, αναπτύσσει μια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ εκτελεστή-έργου-κοινού. Το μέρος της μαγνητοταινίας βασίζεται σε δεκαέξι διαφορτικούς ήχους του βιολοντσέλου, ηλεκτρονικά επεξεργασμένους. Το φασματικό υλικό αναπτύσσεται μέσα από την αλληλεπίδραση του οργάνου και της μαγνητοταινίας επιδρώντας καταλυτικά στη διαμόρφωση της φόρμας:





Με keywords Calin Ioachimescu μπορείτε να βρείτε διάφορα ενδιαφέροντα έργα του συνθέτη στο YouTube, όπως επίσης  γράφοντας Anca Vartolomei πολλές έξοχες εκτελέσεις διαφόρων έργων συνθετών του 20ού και 21ου αιώνα.

Πηγή: Horia Surianu & Joshua Fineberg (2000): Romanian spectral music or another expression freed, Contemporary Music Review, 19:2, 23-32

1 σχόλιο:

  1. Άκουσα ένα πολύ ενδιαφέρον έργο.

    Θα είμαι ειλικρινής. Πίστεψα την πρώτη εντύπωσή μου και ξεκίνησα να γράφω έχοντας ακούσει τα 3 πρώτα λεπτά: "άκουσα ένα αριστούργημα". Στα πέντε το περιόρισα: "άκουσα ένα έξοχο έργο". Στα 8 κατέφυγα στην τετριμμένη έκφρασή μας "πολύ ενδιαφέρον" και μέχρι τέλους της ακρόασης δεν άλλαξα γνώμη. Είναι πραγματικά ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι, το οποίο με .... εξαπάτησε διότι την στιγμή που ήταν έξοχο, πίστεψα ότι θα λοξοδρομήσει προς την καταγωγή των ηχοχρωματικών αναφορών του, προς μία παραδοσιακή φρασεολογία που θα τις αιτιολογεί, αλλά ήδη είχα καταλάβει ότι ίσως δεν αφορμάται καν από αυτές, κάτι που είχα πιστέψει ότι ισχύει στα 2 πρώτα λεπτά: ότι δεν αφορμάται από την παραδοσιακή καταγωγή των ηχοχρωμάτων μέσα από την παραδοσιακή φρασεολογία, αλλά θα την στοχεύσει ... ασυνείδητα (κατά Γιουνγκ).

    Δεν μπορείς ως ακροατής να αναθέσεις προθέσεις σε μία σύνθεση και πολύ περισσότερο να απογοητευτείς αν δεν υπάρχουν. Το έργο παραμένει πραγματικά πολύ ενδιαφέρον, σε έναν κλειστό στυλ που το υπηρετεί πιστά. Ίσως, εγώ παρασύρομαι από τις μεταμοντερνιστικές "ανοικτές" "πολυσυλλεκτικές" αντιλήψεις [μου] και δεν γοητεύομαι, χωρίς να σημαίνει ότι απογοητεύομαι.

    Πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα η ακρόαση που πρότεινες και ευχαριστώ ... εν τέλει πέρασα πολύ καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή